Μπήκες κρυφά μες στο καράβι των ηρώων
κι αυτοί που χαιρετούσαν στη στεριά γελάγαν δυνατά
Χαθήκαν οι αγάπες σου στα γύφτικα παζάρια
φθηνά λόγια κι αρώματα κρατούσες για φλουριάΚι αν κουβαλώντας το πιθάρι σου σε ποτισμένη άμμο
οι άγκυρες σε φύλαγαν τυφλά
καθρέφτιζαν στο ασπράδι σου τις βυθισμένες άρπες
που με κομμένα αυτιά οι φίλοι σου έχουν ξεχάσει πια
Προσκυνητής μια νύχτα έφτασες σ' ένα νησί του ήλιου
εκεί το πέλαγος σε ξέβρασε σοφά
γιατί αφρός της θάλασσας και σάλιο ένα έχουν γίνει
κι έτσι φτωχός που πέθανες λυπάται η κυρά
Πολύ όμορφο έργο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετο : Οι στίχοι
"Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο
και δως μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!"
, και ο "Φωτεινός" έχουν χαράξει για κάποιο μυστήριο λόγο την παιδική μου ηλικία.
Και τί σε νοιάζει εσένα θα μου πείς (?).
Τίποτα, απλά έτσι ήθελα να το πώ.
Χαίρομαι που σου άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά και γι'αυτό που θέλησες να πεις. Δεν έχει σχέση αν με νοιάζει, μου άρεσε.